دانشکده زیست شناسی دانشگاه زابل ، rezamotalleb@gmail.com
چکیده: (6362 مشاهده)
چکیده
سابقه و هدف: سرطان مری، ششمین عامل مرگ ناشی از سرطان در جهان است. شیوع سرطان مری در ایران بسیار بالاست. P53 یکی از شناختهشدهترین ژنهای بازدارندهی تومور است که در برابر آسیبهای وارده به DNA فعال میشود و هدف مهمی برای تحقیقات شناخته میشود. به دلیل اینکه تاکنون هیچ تحقیق و پژوهشی در مورد ژن P53 در بیماران مبتلا به سرطان مری با تکنیک Real-time PCR در ایران انجام نگرفته است، ضرورت انجام این تحقیق با روش ذکر شده به شدت احساس میگردد. این تحقیق به روش Historical cohort study انجام گرفت.
مواد و روشها: این تحقیق از مهرماه سال 1392 تا خرداد 1393در پژوهشکده زیست فناوری دانشگاه زابل انجام گردید. در این پژوهش، بیان ژن P53 که یکی از فاکتورهای مهم ایجاد سرطان مری است، در بیماران مبتلا به سرطان مری در ایران مورد مطالعه قرار گرفت. 15 نمونه بافت پارافینه سرطان مری و 15 نمونه پارافینه سالم جمعآوری شده از مراکز مختلف پزشکی درمانی (زابل، زاهدان، کاشان) جهت اندازهگیری بیان ژن P53 توسط روش Reverse transcriptase real-time polymerase chain reaction (RT-qPCR) آنـالیـز گـردیـد. تمامی واکنشهای PCR با سه تکرار برای ژن P53 و کنترل داخلی (&beta-actin) توسط متد (Livac) 2-∆∆CT انجام شد. بیان ژن P53 در دو گروه بیمار و سالم با آزمون t-test مورد قضاوت قرار گرفت.
یافتهها: تحقیق در دو گروه 15 نفره انجام گرفت. اختلاف نسبتاً زیادی بین افراد بیمار و سالم در بیان ژن P53 وجود داشت. بهطوریکه بیان ژن P53 در افراد بیمار، 12 برابر بیشتر از افراد سالم بود (05/0P<). به نظر میرسد که افزایش بیان ژن P53 احتمالاً میتواند به عنوان بیومارکر در سرطان مری باشد.
نتیجهگیری: بیان ژن P53 در مبتلایان به سرطان مری به مراتب بیشتر از افراد سالم بود.
Motalleb G, Sancholi S, Yegane Moghadam A, Talaee R. P53 gene expression evaluation in patients with esophageal cancer using reverse transcriptase real time polymerase chain reaction. pajoohande 2015; 20 (3) :154-162 URL: http://pajoohande.sbmu.ac.ir/article-1-2023-fa.html
مطلب غلامرضا، سنچولی سمیه، یگانه مقدم احمد، طلایی رضوان. بررسی بیان ژن P53 در بیماران مبتلا به سرطان مری با استفاده از روش Reverse transcriptase real time polymerase chain reaction. پژوهنده. 1394; 20 (3) :154-162