رژیم غذایی و تغذیه نقش بسیار مهمی در سلامت و پیشگیری از بیماریها بر عهده دارند. بدن انسان برای کارکرد مناسب، نیاز به طیف وسیعی از ریزمغذیها و درشت مغذیها دارد، که بهترین راه دریافت آنها در قالب یک رژیم غذایی مطلوب است؛ رژیمی متنوع و متعادل که بتواند همهی ریزمغذیهای مورد نیاز را در اختیار بدن قرار دهد. ممکن است فرد قادر به دریافت کافی برخی از ریزمغذیها از طریق رژیم غذایی خود نباشد که در این شرایط، مکملهای رژیمی به عنوان منبع بسیاری از مواد مغذی مورد توجه قرار میگیرند. البته توجه به نکاتی مانند اثرات جانبی احتمالی و تداخل با برخی دیگر از داروها و مکملها، ضروری است. بنا به تعریف سازمان غذا و داروی کشور، مکملهای رژیمی منابعی از مواد مغذی (ویتامینها و مواد معدنی) یا دیگر مواد با اثر تغذیهای یا فیزیولوژیک مانند گیاهان، اسیدهای آمینه، قندها، چربیها، آنزیمها و پروبیوتیکها هستند که به تنهایی یا به صورت ترکیبی با دیگر مواد، در دسترس بوده و عمدتاً به اشکال متداول مانند کپسول، قرص، شربت، پودر، سافت ژل، قطره، ورقههای خوراکی و هر شکل خوراکی دیگر عرضه شده و دارای فرمولاسیون خاص و ثابت قابل اندازهگیری جهت کاربرد در انسان به منظور تکمیل نیاز تغذیهای، افزایش دریافت تغذیهای و یا ایجاد یک اثر فیزیولوژیک میباشند. در مورد مکملهای مولتی ویتامین و املاح، تا به امروز تعریف و طبقهبندی استانداردی ارایه نشده است و این امر، جمعآوری اطلاعات در مورد شیوع دریافت آنها و تعیین روند دریافت در دورههای زمانی را مشکل ساخته است. در این مقاله سعی شده است که با استناد به اطلاعات و مستندات موجود، ضمن اشاره به اهمیت دریافت ریز مغذیها در حد کفایت و نیاز روزانه، به عوارض احتمالی اضافه دریافت آنها نیز پرداخته شود.