دکتر رضا توکلی دارستانی، دکتر مهسا خیاط خویی، دکتر علیرضا منافی، ، دکتر سعید افشار، دکتر غلامحسین کاظمیان،
جلد ۱۷، شماره ۲ - ( ۳-۱۳۹۱ )
چکیده
سابقه و هدف: دستورالعمل برای خارجسازی ایمپلنت‌های ارتوپدی واضح نیست و لزوم خارجسازی روتین تمام ایمپلنت‌های ارتوپدی بعد از بهبود شکستگی‌ها هنوز مورد اختلاف نظر است. مطالعات معدودی به بررسی نتایج طولانی مدت بیماران بعد از جراحی ارتوپدی و قرار دادن ایمپلنت‌ها پرداخته‌اند و این کمبود اطلاعات سبب شده که جراحان ارتوپد به طور سلیقه‌ای جهت خارجسازی ایمپلنت‌ها عمل کنند. این مطالعه با هدف تعیین کیفیت زندگی و عوارض درازمدت پس از جایگذاری ایمپلنت Intaramedullary Nailing (IMN) در بیمارانی که حداقل دو سال قبل به دنبال شکستگی استخوان ساق پا تحت عمل جراحی IMN قرار گرفته‌اند، انجام شد.
مواد و روشها: در یک بررسی پیگیری، بیمارانی با شکستگی استخوان ساق که در سال ۱۳۸۷ و قبل از آن ایمپلنت ارتوپدی در بدنشان قرار گرفته بود مورد بررسی بالینی قرار گرفتند. بیماران از نظر عوارض ناشی از جراحی مانند درد و یا محدودیت حرکت مفاصل معاینه شدند و کیفیت زندگی بیماران نیز توسط پرسشنامه SF-۳۶ بررسی شد.
یافته‌ها: امتیاز کلی پرسشنامه SF-۳۶ در بیماران، اختلاف آماری معنی‌داری با امتیاز محاسبه شده برای نرمال جامعه نداشت. ۲۱ بیمار (۲/۳۱%) دچار محدودیت حرکتی در مفصل مچ پا بودند و ۱۱ بیمار (۹/۱۴%) ضعف در اندام جراحی شده داشتند. از نظر بالینی در ۹/۶۸% بیماران دامنه حرکت در مفصل مچ پا کامل بود. ۳/۷۰% از بیماران هیچ تندرنسی در معاینه اندام نداشتند.
نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه تقریباً تمام بیماران از نظر بالینی نرمال بودند و کیفیت زندگی مشابهی با نرمال جامعه داشتند، خارجسازی روتین ایمپلنت در تمام بیماران توصیه نمی‌شود.
