۴ نتیجه برای فرنقی
فریبا فرنقی، سارا میرزنده دل،
جلد ۸، شماره ۵ - ( مهر ۱۳۸۲ )
چکیده
سابقه و هدف: با توجه به حساسیت دوران نوزادی و فیزیولوژی خاص این دوران و عدم وجود بررسیهای کافی در زمینه مسمومیتهای نوزادان و به منظور تعیین اتیولوژی مسمومیت های نوزادان این تحقیق در مراجعین به بیمارستان لقمان حکیم طی سالهای ۱۳۸۰-۱۳۷۵ انجام گرفت. مواد و روشها: تحقیق با مطالعه دادههای موجود در پرونده های نوزادانی که طی سالهای فوق با تشخیص نهایی مسمومیت در بخش اطفال بیمارستان لقمان حکیم بستری بودند، صورت گرفت، جنس، سن، نحوه و عامل مسمومیت، علایم بالینی، مدت بستری، نوع و نتیجه درمان از پروندهها استراج و با آمار توصیفی ارایه گردید. یافته ها: طی مدت بستری ۵۰ نوزاد واجد شرایط وجود داشت. ۶۸% بیماران پسر و ۳۲% دختر بودند. ۷۰% موارد بیشتر از ۱۴ روز سن داشتند. شایع ترین عامل مسمومیت در ۷۸% موارد تریاک و در ۲۲% بقیه داروها و سموم دیگر بودند. شایع ترین علت مصرف تریاک بی قراری و احتمال اسهال بود. علایم بالینی شایع عبارت بودند از: خوب شیر نخوردن ۸۶%، سیانوز ۶۶%، مردمک میوتیک ۶۴% و دیسترس تنفسی ۵۸%. میانگین مدت بستری ۹/۱±۶/۳ روز بود و ۴۸ مورد ترخیص با حال عمومی خوب و ۲ مورد مرگ یکی به علت مسمومیت با بخار جیوه و دیگری با تریاک گزارش شد. نتیجه گیری و توصیه ها: آموزش و افزایش آگاهی مادران در مورد عدم مصرف ترکیبات سمی خطرناک خصوصا تریاک و عدم تجویز خودسرانه دارو به نوزاد و توجه بیشتر پزشکان به این مقوله توصیه می گردد.
دکتر فریبا فرنقی، دکتر حسین حسنیان مقدم، دکتر ترانه فقیهی لنگرودی،
جلد ۱۳، شماره ۶ - ( بهمن و اسفند ۱۳۸۷ )
چکیده
سابقه و هدف: مسمومیت ها در کودکان یکی از اورژانس های مهم وخطرناک بوده و حتی می تواند منجر به فوت گردد. به منظور تعیین علل منجر به فوت ناشی از مسمومیت ها در کودکان این تحقیق در مراجعین به بیمارستان لقمان حکیم طی سال های ۱۳۷۵الی ۱۳۸۴ انجام گرفت. مواد و روش ها: تحقیق با طراحی مطالعه داده های موجود صورت گرفت. پرونده کلیه کودکان زیر ۱۲ سال که طی سال های فوق به علت مسمومیت به بیمارستان لقمان حکیم مراجعه نموده بودند، بررسی و موارد منجر به فوت تعیین گردید. خصوصیات فردی و اپیدمیولوژیک آن ها به عنوان عوامل مرتبط استخراج و در یک فرم اطلاعاتی ثبت گردید. سپس داده ها از طریق آمار توصیفی ارایه گردید. یافته ها: طی مدت مورد بررسی ۱۱۱۵۰ کودک مسموم به این مرکز مراجعه و بستری شده بودند که تعداد ۳۷ مورد (۳۳/۰%) منجر به فوت گردید. ۱۲ کودک (۴/۳۲%) قبل از رسیدن به بیمارستان فوت کرده بودنــد. نسبت پسر به دختر ۲/۱ و میانگین سنی بیماران ۵/۳ ± ۳/۴سال بود و پیک سنی بیماران ۴-۱ سـال (۱/۵۹%) بود. کلیه مسمومیت ها اتفاقی بوده و ۸/۳۷% در فصل تابستان و شایع ترین راه مسمومیت (۸۱%) خوراکی بود. از نظر فاصله مکانی ۲/۷۰% بیماران از اطراف تهران یا شهرستان ها ارجاع شده بودند که ۳۵% با فاصله زمانی بیش تر از ۶ ساعت بعد از مسمومیت به این مرکز رسیده بودند. مسمومیت های منجر به فوت عبارت بودند از: هیدروکربن ها ۲۷% و سپس مسمومیت CO، قارچ های سمی و ترکیبات اوپیوم هرکدام ۸/۱۰% ، سموم ارگانوفسفره و بوتولیسم (با احتمال همراهی مسمومیت با قرص برنج) هرکدام ۸% و بخار جیوه ۴/۵%، بلع اسید و عقرب گزیدگی هر یک ۷/۲% و ۵/۱۳% نیز ناشی از داروها بودند. نتیجه گیری: مسمومیت ها در کودکان مخصوصاً مواد خطرناکی چون ترکیبات هیدروکربنی، تریاک، سموم ارگانوفسفره نیاز به درمان سریع، صحیح و به موقع دارد. به علاوه می بایست به فکر اقداماتی جهت پیشگیری باشیم.
دکتر زهره تهرانچی‌نیا، دکتر هدی رحیمی، دکتر علی فرنقی،
جلد ۱۵، شماره ۱ - ( فروردين و ارديبهشت ۱۳۸۹ )
چکیده
سابقه و هدف: بازال سل کارسینوما (BCC) یک بیماری تومورال پوستی است و شایعترین سرطان پوست در انسان به‌شمار می‌رود. با توجه به درمان ناکامل این بیماری توسط برخی روشهای درمانی متعارف و عوارض آنها و گزارشاتی از موفقیت فوتودینامیک‌تراپی (PDT) در این بیماران و به منظور تعیین تأثیر PDT بر BCC این تحقیق روی مراجعین به بیمارستان شهدای تجریش در سالهای ۱۳۸۶ و ۱۳۸۷ انجام شد. مواد و روشها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد روی ۲۸ ضایعه BCC از ۱۲ بیمار صورت گرفت. همه بیماران تشخیص قطعی BCC برمبنای پاتولوژی داشتند. بیماران بین ۶-۱ نوبت با فواصل ۱ ماهه تحت PDT قرار می‌گرفتند و ماهانه ویزیت شده و از نظر پاسخ به درمان، عوارض و نتایج زیبایی بررسی می‌شدند و در نهایت نتایج آن در دو گروه پاسخ کامل و ناکامل طبقه‌بندی می‌شد. یافته‌ها: تحقیق روی ۲۸ ضایعه از ۱۲ بیمار انجام گرفت. بهبودی کامل در ۹ ضایعه (۱/۳۲%) دیده شد (۰۱/۰p<). بیمارانی که سن کمتری داشتند (۰۱/۰p<) و سایز ضایعه‌شان کوچکتر بود (۰۰۱/۰p<) پاسخ بهتری به درمان نشان دادند. ضایعات BCC سطحی نسبت به سایر انواع BCC به طرز معنی‌داری پاسخ بیشتری به درمان نشان دادند. همچنین بیماران با سابقه مثبت رادیوتراپی پاسخ کمتری به درمان نشان دادند (۰۵/۰p<). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد PDT در درمان بیماران مبتلا به BCC موثر باشد. انجام مطالعات تجربی تکمیلی توصیه می‌شود.
دکتر فریبا فرنقی، ، دکتر نرجس جعفری، دکتر فاطمه فرشته مهرگان،
جلد ۱۶، شماره ۶ - ( بهمن و اسفند ۹۰ ۱۳۹۰ )
چکیده
سابقه و هدف: مسمومیت با ترکیبات اپیوئیدی از مسمومیتهای خطرناک و متاسفانه شایع کودکان کشورمان است. با توجه به تغییر تابلوی مسمومیت با مواد مخدر درطی سالهای اخیر و افزایش چشمگیر مسمومیت با متادون و با توجه به جدید بودن این مسمومیت در اطفال این تحقیق طراحی گردید.
مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی مقطعی کلیه کودکان کمتر از ۱۲ سال مسموم با متادون که در بیمارستان لقمان حکیم در نیمه دوم سال ۸۸ بستری شده بودند، از نظر علایم بالینی، یافته‌های پاراکلینیک و روند درمانی مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته‌ها: در طی مدت تحقیق ۱۶ پسر و ۱۵ دختر مسموم با متادون مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۵۵ ماه بود (حداقل ۴ماه و حداکثر ۱۲ سال). کلیه بیماران به صورت تصادفی یا در اثر اشتباه والدین مسموم شده بودند. میانگین فاصله شروع علایم از زمان مصرف۵۳/۱ ساعت بود که بیانگر زمان نسبتاً طولانی از زمان مصرف تا شروع علایم است. علایم بالینی به ترتیب عبارت بودند از: خواب آلودگی۷۵ درصد، مردمک میوتیک ۶۸ درصد، استفراغ۶۱ درصد، تنفس سطحی و کند۵۷ درصد و آپنه۴۰ درصد. در بررسی پاراکلینیکی، شایعترین یافته آزمایشگاهی اسیدوز تنفسی بود (۶۹ درصد) و سپس لکوسیتوز در ۲/۵۵ درصد بیماران و هیپوناترمی در ۱۷درصد مشاهده گردید و مهمترین یافته ECG افزایش فاصله QT بود (۸/۲۳درصد). از نظر درمانی میانگین مدت درمان با انفوزیون نالوکسان ۵۱ ساعت بود و در۳درصد بیماران برگشت علایم بعد از اتمام دوره درمان و پس از قطع نالوکسان رخ داد. در گروه دچار آپنه دوره درمان طولانی‌تری نیاز بود که این اختلاف از لحاظ آماری معنادار بود (۰۰۷/۰>p). همچنین در ۱۷ درصد بیماران دچار آپنه، پنومونی آسپیراسیون رخ داده بود که از لحاظ آماری معنادار است (۰۲۲/۰>p). متاسفانه برای بیش از نیمی از کودکانی که قبل از مراجعه به این مرکز به مراکز درمانی دیگر مراجعه کرده بودند هیچ گونه اقدام درمانی موثری انجام نشده بود که نیاز به اطلاع‌رسانی و آموزش در این زمینه را نشان می‌دهد.
نتیجه‌گیری: مسمومیت با ترکیبات مواد مخدر از جمله متادون از مسمومیتهای شدید و تهدیدکننده حیات در کودکانست. در درمان این مسمومیت باید مدت زمان طولانی درمان با نارکان و احتمال برگشت علایم بعد از قطع نالوکسان مدنظر باشد.
