سابقه و هدف: عوامل متعددی میتوانند در پیشگویی احتمال پوکی استخوان و تصمیم گیری برای انجام تراکمسنجی اثرگذار باشند؛ بر مبنای این عوامل روشهایی شامل ORAI, OST, SCORE و غیره جهت تعیین خطر ابداع شدند. در این مطالعه دو روش SCORE و OST جهت تعیین احتمال پوکی استخوان با یکدیگر مقایسه شدند. مواد و روشها: این تحقیق به روش تشخیصی در بیمارستان لقمان در سال 1387 روی 210 خانم یائسه انجام شد. پس از محاسبه OST و SCORE، تراکمسنجی انجام شد و موارد پوکی استخوان (T-Score ≤ -2.5) و در معرض خطر (T-Score ≤ -2) مجزا شدند. حساسیت، ویژگی، نسبت درست نمایی (LR)، صحت تستها و سطح زیر نمودار این دو گروه محاسبه شدند. همچنین PPV و NPV هر یک از این روشها نسبت به نتایج BMD تعیین و در نهایت TP، TN، FN و FP آنها با آزمون کای دو مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافتهها: میانگین سن افراد، 3/57 سال بود. 43 نفر (3/20%) مبتلا به پوکی استخوان و 88 نفر (7/41%) در معرض خطر بودند. مقادیر PPV و NPV برای آزمون OST به ترتیب 2/39% و 6/91% و برای آزمون SCORE به ترتیب 2/34 و 8/97 بود. موارد صحیح و ناصحیح دو روش مشابه بودند (4/0>(p. SCORE، دارای بالاترین حساسیت در هر دو گروه پوکی استخوان و در معرض خطر بود (به ترتیب 95% و 2/88%) و همچنین بالاترین ارزش اخباری منفی و نسبت شانس تشخیصی (Diagnostic Odds Ratio) را داشت. OST دارای بیشترین ویژگی در هر دو گروه بود (4/71% و 4/75%) و نیز بالاترین نسبت درست نمایی را داشت. نتیجهگیری: به نظر میرسد که این دو آزمون اختلاف معنیداری در پیشگویی پوکی استخوان با یکدیگر نداشتند. OST با ویژگی و نسبت درستنمایی بالاتر میتواند در تفکیک افراد بیمار مؤثرتر باشد و SCORE با حساسیت بیشتر و ارزش اخباری منفی و صحت، ارزش در تفکیک افراد غیر بیمار دارد.
Arman Ahmadzadeh, Alireza Rajaee, Somayeh Rezaian, Farshad Tojari, Mohammad Mehdi Emam, Mohammad Moslemizadeh. Comparative evaluation of the OST and SCORE for prediction of osteoporosis in post menopausal women. pajoohande 2010; 15 (4) :165-170 URL: http://pajoohande.sbmu.ac.ir/article-1-990-fa.html
دکتر آرمان احمدزاده ، ، دکتر علیرضا رجایی ، ، دکتر سمیه رضائیان ، *، دکتر فرشاد تجاری ، دکتر محمدمهدی امام ، ، دکتر محمد مسلمیزاده . مقایسه دو آزمونOST وSCORE برای برآورد پوکی استخوان در زنان یائسه. پژوهنده. 1389; 15 (4) :165-170