چکیده

  سابقه و هدف: افزایش مقاومت آنتی‌بیوتیکی در بین سویه‌های استرپتوکوک پیوژنز، یکی از معضلات جدی در سیستم سلامت می‌باشد. بر این اساس و با هدف بررسی نحوه‌ی مقاومت ماکرولیدی و ویژگی‌های فنوتیپی و ژنوتیپی، 40 جدایه‌ استرپتوکوک پیوژنز جمع‌آوری شده طی سال‌های 1392 و 1393، مورد بررسی قرار گرفت.

  مواد و روش‌ها: آنالیز میزان حساسیت سویه‌ها به آنتی‌بیوتیک‌های ماکرولیدی با استفاده از روش دیسک دیفیوژن و مقاومت القایی به کلیندامایسین با D-TEST ارزیابی شد. همچنین، از روش واکنش زنجیره‌ای پلیمراز ( PCR ) برای شناسایی ژن‌های مقاومت ماکرولیدی، استفاده گردید .

  یافته‌ها: مقاومت به اریترومایسین، آزیترومایسین، کلیندامایسین و کلاریترومایسین به ترتیب 20%، 20%، 15% و 10% بود. هیچ‌یک از سویه‌ها، به پنی‌سیلین مقاوم نبودند. از بین 8 سویه استرپتوکوک پیوژنز مقاوم به اریترومایسین، 4 سویه فنوتیپ M و 4 سویه فنوتیپ مقاومت MLSB ( macrolide, lincosamide and streptogramin B ) را داشتند که خود مشتمل بر 3 سویه مقاومت cMLSB و یک سویه مقاومت iMLSB بودند. سویه های cMLSB و iMLSB به ترتیب دارای ژن ermB و ermA بودند. از 16 سویه دارای مقاومت ماکرولیدی، 5 سویه (31%) حامل ژن ermB و یک سویه (6%) حامل ژن ermA بود. این در حالی است که در PCR معلوم گردید که یکی از ایزوله‌های بدون مقاومت نیز حامل ژن ermB می‌باشد .

  نتیجه‌گیری: مطالعه‌ی حاضر، فراوانی بالایی از مقاومت ماکرولیدی در استرپتوکوک پیوژنز را در ایران، نشان می‌دهد. علاوه بر این، نتایج این مطالعه، کلیندامایسین و کلاریترومایسین را به عنوان داروی انتخابی جهت درمان افراد حساس به پنی‌سیلین معرفی می‌کند. همچنین نتایج این پژوهش، ارتباط بین فنوتیپ مقاومت به اریترومایسین و ژنوتیپ‌های erm را در سویه‌های استرپتوکوک پیوژنژ نشان می‌دهد .